Όταν ξεκινούν οι αντιδράσεις…

photo: anaptyksi.blogspot

Στην ηλικία των 2 με 3 ετών, αρχίζουν να εμφανίζονται οι πρώτες αρνήσεις, αντιδράσεις, ανταγωνιστικές καταστάσεις στις σχέσεις του, ουσιαστικά οι μικροσυγκρούσεις που θα οδηγήσουν στην ανάπτυξη της προσωπικότητάς του.

Η ζέση που τα περιβάλει με σκοπό τη διαρκή τους εξέλιξη είναι συνήθως μόνιμη & αφορά ως επί το πλείστον τον εαυτό τους, τους γονείς & τα συνομήλικα παιδιά.

Έχει αρχίσει να περιορίζει τη μίμηση & τη πιστή αντιγραφή, εμπεριέχοντας στη σκέψη του κυρίως συσχετισμούς, οι οποίοι το οδηγούν στο να κατακτά με μεγαλύτερη ένταση οτιδήποτε αναζητούν.

Η διαμόρφωση της αυτοπεποίθησης χτίζεται ολοένα & περισσότερο, φτάνοντας στο σημείο της αντιπαράθεσης, με σκοπό την αναζήτηση των επιτρεπτών ορίων και την επιβεβαίωση της επιμονής του ως ορθής ή όχι, της αποδοχής μεγαλύτερου σεβασμού άρα & αυτονομίας από τους φροντιστές του.

Ένα θυμωμένο παιδί ουσιαστικά δεν ησυχάζει με παραγγέλματα ενώ παρηγοριέται αφού βγάλει την απογοήτευσή του.

Η διαλλακτικότητα, το «μέτρον άριστον», η σκληρή επίμονη & προπάντων η ήρεμη αντιμετώπιση, δείχνουν να είναι η καλύτερη επιλογή στις έντονες αντιδράσεις, με αποκορύφωμα την κοινή τακτική όλων όσων ασχολούνται με τη φροντίδα του. Οι απαιτήσεις είναι σε άμεση σχέση με τις παραχωρήσεις & οι παρατεταμένες συγκρούσεις (με ανώτατο όριο τους λυγμούς) επιφέρουν επιπλέον ανασφάλεια & άγχος.

Ο εγωκεντρισμός του παιδιού είναι κάτι φυσιολογικό που παρέρχεται με την κοινωνικοποίηση και την επαφή με τα άλλα παιδιά.

Για να μοιραστούν κάτι μεταξύ τους, πρέπει να νοιώσουν πως αυτό θα παραμείνει σίγουρο & ασφαλές.

Μέσα από το παιχνίδι τα παιδιά εναλλάσσουν ηγετικούς ρόλους, διευρύνουν τη σκέψη τους & μαθαίνουν να εκτιμούν την ορθότερη εκδοχή.

Είναι ευλογία να αναπτύσσουν τα παιδιά το λεξιλόγιό τους & να εκφράζονται για το πρόβλημά που τους απασχολεί έχοντας ένα καλό επιχείρημα.

Τα κλάματα & οι διαπληκτισμοί με τις φωνές, είναι δείγμα του αδιεξόδου στο οποίο έχουν περιέλθει από έλλειψη εμπειριών αντιμετώπισης τέτοιων καταστάσεων.

Το άγχος προκαλείται από την άγνοια αντιμετώπισης & επίλυσης κάποιων καταστάσεων. Αν οι κρίσεις είναι ελλείψεις απομνημόνευσης εμπειριών, μήπως αυτό σημαίνει ελλιπή ανάγνωση παραμυθιών για την εξάσκηση της φαντασίας στο να διαχειριστεί αντίστοιχα διλλήματα; Μήπως είναι & περιορισμένη ενασχόλησή μας με το παιδί, όσον αφορά διαλογική συζήτηση κατά την ανάγνωση πχ του παραμυθιού;

Ένα μόνιμα θυμωμένο παιδί, είναι ένα μονίμως πληγωμένο, φοβισμένο & παραμμελημένο παιδί...

Πηγές:

Γιατί το παιδί μου είναι τόσο αντιδραστικό

Πεισματάρικο παιδί...