Αφέλεια & θράσος ή σεβασμός;

Ουκ ολίγες φορές, αρκετοί από εμάς, φθάνουμε σε σημείο ενόχλησης & αμηχανίας απέναντι σε γνωστούς, αλλά & με κυρίαρχο το συναίσθημα της καχυποψίας απέναντι σε αγνώστους, που με υπέρμετρο θράσος & αφέλεια απλώνουν χέρι πάνω στα παιδιά, πόσο μάλλον όταν αυτά δυσανασχετούν.

Όσο αθώες & αν είναι οι ενέργειές τους αυτές, ειδικά κατά τη δυσανασχέτηση των παιδιών, οφείλουν με τακτ να ενημερωθούν πως "δεν επιθυμούμε το άπλωμα χεριών πάνω μας". πόσο μάλλον χωρίς την αδειοδότηση του γονέα, ακόμη & αν είναι παρών...  

Γιατί για να αποκτηθεί ο πρέπων σεβασμός, τόσο απέναντι στο παιδί όσο & στους γονείς, πρέπει να οριοθετηθεί η αφέλεια & το θράσος κάποιων;

Σύμφωνα με τη παιδοψυχίατρο Σπυριδούλα Κώτση...

• Ποτέ δεν πιέζουμε ή δεν ενθαρρύνουμε τα παιδιά να αγκαλιάζουν ή να αγκαλιάζονται, να φιλούν ή να φιλιούνται, να δέχονται αγγίγματα στα σώματά τους ή ακόμη και να χαιρετούν τρίτους ανθρώπους, όταν δείχνουν ότι δε θέλουν. 
• Όταν το κάνουμε, δίνουμε το μήνυμα ότι είναι υποχρεωμένα να υπομένουν μια σωματική πράξη με την οποία δε νιώθουν άνετα, ακόμη & αν αυτή γίνεται από τους ίδιους τους γονείς (πχ να τα γαργαλάμε). Οφείλουμε να σεβόμαστε την επιθυμία τους. 
• Τα διδάσκουμε ότι κανείς δεν μπορεί να τα πιέσει να κάνουν οτιδήποτε στο σώμα τους, χωρίς τη θέλησή τους.
• Δε μαθαίνουμε στα παιδιά να είναι «ευγενικά» με ενηλίκους που ζητούν να τους βοηθήσουν, όταν εμείς δεν είμαστε παρόντες ή δεν το γνωρίζουμε.
• Δεν είναι «ευγένεια» να δείξει ένα παιδί το δρόμο σε κάποιο φιλικό κύριο που του το ζητάει. Ο κύριος μπορεί και οφείλει να απευθυνθεί σε ενήλικα. Όχι σε παιδί.
• Δεν είναι «ευγένεια» να προσφερθεί ένα παιδί να πάρει τα ψώνια κάποιου για να τα μεταφέρει μέχρι την είσοδο της οικοδομής του ή παραμέσα - γιατί εκείνος δεν μπορεί.
• Δεν είναι «ευγένεια» να ακολουθήσει μια κυρία ή έναν κύριο που έχασε το σκυλάκι του και ζητά βοήθεια να το βρει.
• Δεν είναι «ευγένεια» να ανταποκριθεί το παιδί στο κάλεσμα ενός ενήλικα που επιβαίνει σε αυτοκίνητο, για να ρωτήσει κάτι και να πλησιάσει ή να σταματήσει.
• Μαθαίνουμε τα παιδιά ότι, αν χρειαστεί να επιλέξουν, από την «ευγένεια» να προτιμούν πάντα την ΑΣΦΑΛΕΙΑ!

Γιατί η πρόληψη για την κακοποίηση και την παρενόχληση δεν είναι ένα «ειδικό» αντικείμενο που διδάσκεται με «ειδικούς» τρόπους στα μεγάλα παιδιά. Είναι μια καθημερινή προσπάθεια, που ξεκινά από τότε που το παιδί γεννιέται και γίνεται με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο μέσα από τις ευκαιρίες που δίνει η καθημερινή ζωή.