Άλλοτε μας εμπνέει να ακούμε μια ιστορία για να την κατανοήσουμε, άλλοτε να τη διαβάζουμε και παράλληλα να βλέπουμε τις εικόνες που τη συνοδεύουν ή πάλι κάποιες φορές να δυσκολευόμαστε να τη κατανοήσουμε αν δεν τη βιώσουμε.
Η νευρογλωσσική ψυχολογία μελετά τις περιοχές του εγκεφάλου, με σκοπό να μάθει περισσότερα για τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι ερμηνεύουν τον κόσμο γύρω τους, το ημισφαίριο του εγκεφάλου που χρησιμοποιείτε περισσότερο, πού αυτό αποδίδει καλύτερα κλπ.
Τα παιδιά δυσκολεύονται να ανιχνεύσουν από μόνα τους το μαθησιακό τους στυλ οργανώνοντας την προσλαμβανόμενη γνώση.
Μέλημά μας ως γονείς είναι να το βοηθήσουμε παρατηρώντας τα ενδιαφέροντά του, τις προτιμήσεις του, το τρόπο που ακούει, όλες αυτές τις ενδείξεις που θα μας βοηθήσουν να προταθούν τεχνικές για να ανακαλύψει τις δικές του προτιμήσεις & να μετατρέψουμε τη μάθηση σε μια ευχάριστη εμπειρία για το παιδί.
Η αρθογραφία αυτή γεννήθηκε με σκοπό την αφύπνιση ως προς το αν απαιτείται ή όχι μία περαιτέρω διερεύνηση από ειδικό ή ακόμη & να βρεθεί τουλάχιστον ένας τρόπος μείωσης της πνευματικής ενέργειας που σπαταλά καθημερινά ένα παιδί για την απορρόφηση της γνώσης.
Ο οπτικός τύπος προτείνεται να επιδιώκει ένα ήσυχο μέρος όπου θα συγκεντρώνεται στη παρατήρηση∙ είτε αυτά είναι διαγράμματα, είτε σημειώσεις ή υπογραμμίσεις, αποδίδουν εν γένει οπτικές αποτυπώσεις στο νου του, ενώ επιζητείται ένα ιδιαίτερο περιβάλλον & ησυχία για τη καλύτερη προσήλωση. Συχνά δυσκολεύονται να συγκεντρωθούν έχοντας πολλά ερεθίσματα στο περιβάλλον τους. Έχουν κλίση σε οπτικοχωρικές εργασίες, (=πάζλ, λαβύρινθο, Lego...) αλλά γίνονται ανήσυχοι όταν πρέπει να ακούσουν για πολλή ώρα. Αν δεν υπάρχει οπτικό ερέθισμα είναι πολύ πιθανό να μην επιτευχθεί η κατανόηση. Πάραυτα οι τύποι αυτοί είναι αναλογικά λίγο πιο χαλαροί.
Ο κιναισθητικός τύπος αντιλαμβάνεται περισσότερο μέσω της κίνησης & των προσωπικών εμπειριών. Η μάθηση αποτυπώνεται καλύτερα με το βίωμα & την επεξεργασία του εξ ου και η ανάγκη της προσήλωσης, η οποία όμως απαιτεί πιο συχνά διαλλείματα. Τα e-books, τα video & οι εικαστικές απεικονίσεις χρησιμοποιούνται περαιτέρω ως προς την επεξεργασία της μάθησης.
Σε γενικές γραμμές χρησιμοποιούν το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου τους και έχουν μεγαλύτερη κλίση σε πειραματισμούς, αθλητικές δραστηριότητες, υποκριτική... Η προσήλωσή τους μπορεί να είναι τέτοια που να τους επιτρέπει να ενεργούν ταυτόχρονα. Αναλογικά είναι πιο ανήσυχοι και λιγότερο εσωστρεφείς.
Εν κατακλείδι το ερώτημα που τίθεται είναι κατά πόσο θα πρέπει ή όχι να ξεφύγουμε από τα παραδοσιακά κατεστημένα που υπαγορεύουν στο παιδί να κάθεται ακίνητο στην καρέκλα την ώρα της μελέτης και να μη μιλά δυνατά, μαθαίνοντας το μάθημα απλά και μόνο κάνοντας πολλαπλές αναγνώσεις.
Πηγές:
Αλκμήνη Οικονομάκη, Ειδική Παιδαγωγός M.Ed.
https://meygeia.gr
Σταυρούλα Στούμπου Δασκάλα – Ειδική Παιδαγωγός
Χωρίς να είναι απόλυτο, μια τάξη συνήθως περιέχει 30% οπτικούς τύπους, 20% ακουστικούς, 15% κιναισθητικούς τύπους και 35% μαθητές με μικτό τύπο μάθησης.
Τα παιδιά δυσκολεύονται να ανιχνεύσουν από μόνα τους το μαθησιακό τους στυλ οργανώνοντας την προσλαμβανόμενη γνώση.
Μέλημά μας ως γονείς είναι να το βοηθήσουμε παρατηρώντας τα ενδιαφέροντά του, τις προτιμήσεις του, το τρόπο που ακούει, όλες αυτές τις ενδείξεις που θα μας βοηθήσουν να προταθούν τεχνικές για να ανακαλύψει τις δικές του προτιμήσεις & να μετατρέψουμε τη μάθηση σε μια ευχάριστη εμπειρία για το παιδί.
Η αρθογραφία αυτή γεννήθηκε με σκοπό την αφύπνιση ως προς το αν απαιτείται ή όχι μία περαιτέρω διερεύνηση από ειδικό ή ακόμη & να βρεθεί τουλάχιστον ένας τρόπος μείωσης της πνευματικής ενέργειας που σπαταλά καθημερινά ένα παιδί για την απορρόφηση της γνώσης.
Εν γένει οι πιο κοινοί τύποι μαθητών είναι: ο ακουστικός ο οπτικός και ο κιναισθητικός.
Ο ακουστικός τύπος ενθαρρύνεται να ακούει είτε μεμονωμένα είτε συμμετέχοντας σε ομάδες όπου τίθενται ερωτήσεις & απαντήσεις.
Ως εκ τούτου το ενδιαφέρον είθισται να κεντρίζουν ερωτήσεις ακουστικής μνήμης, η αξιοποίηση βιβλίων σε ψηφιακή μορφή κ.ά. Μπορούν να κάνουν πολλά πράγματα συγχρόνως, έχοντας διαφορετικά ερεθίσματα στο περιβάλλον τους. Ο οπτικός τύπος προτείνεται να επιδιώκει ένα ήσυχο μέρος όπου θα συγκεντρώνεται στη παρατήρηση∙ είτε αυτά είναι διαγράμματα, είτε σημειώσεις ή υπογραμμίσεις, αποδίδουν εν γένει οπτικές αποτυπώσεις στο νου του, ενώ επιζητείται ένα ιδιαίτερο περιβάλλον & ησυχία για τη καλύτερη προσήλωση. Συχνά δυσκολεύονται να συγκεντρωθούν έχοντας πολλά ερεθίσματα στο περιβάλλον τους. Έχουν κλίση σε οπτικοχωρικές εργασίες, (=πάζλ, λαβύρινθο, Lego...) αλλά γίνονται ανήσυχοι όταν πρέπει να ακούσουν για πολλή ώρα. Αν δεν υπάρχει οπτικό ερέθισμα είναι πολύ πιθανό να μην επιτευχθεί η κατανόηση. Πάραυτα οι τύποι αυτοί είναι αναλογικά λίγο πιο χαλαροί.
Ο κιναισθητικός τύπος αντιλαμβάνεται περισσότερο μέσω της κίνησης & των προσωπικών εμπειριών. Η μάθηση αποτυπώνεται καλύτερα με το βίωμα & την επεξεργασία του εξ ου και η ανάγκη της προσήλωσης, η οποία όμως απαιτεί πιο συχνά διαλλείματα. Τα e-books, τα video & οι εικαστικές απεικονίσεις χρησιμοποιούνται περαιτέρω ως προς την επεξεργασία της μάθησης.
Σε γενικές γραμμές χρησιμοποιούν το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου τους και έχουν μεγαλύτερη κλίση σε πειραματισμούς, αθλητικές δραστηριότητες, υποκριτική... Η προσήλωσή τους μπορεί να είναι τέτοια που να τους επιτρέπει να ενεργούν ταυτόχρονα. Αναλογικά είναι πιο ανήσυχοι και λιγότερο εσωστρεφείς.
Εν κατακλείδι το ερώτημα που τίθεται είναι κατά πόσο θα πρέπει ή όχι να ξεφύγουμε από τα παραδοσιακά κατεστημένα που υπαγορεύουν στο παιδί να κάθεται ακίνητο στην καρέκλα την ώρα της μελέτης και να μη μιλά δυνατά, μαθαίνοντας το μάθημα απλά και μόνο κάνοντας πολλαπλές αναγνώσεις.
Πηγές:
Αλκμήνη Οικονομάκη, Ειδική Παιδαγωγός M.Ed.
https://meygeia.gr
Σταυρούλα Στούμπου Δασκάλα – Ειδική Παιδαγωγός
https://blogs.sch.gr/dimvoron/2018/02/09/διάβασμα-στο-σπίτι/
Βιβλιογραφία:
Felder R.M., Soloman B.A., Learning Styles and Strategies
[http://www4.ncsu.edu/unity/lockers/users/f/felder/public/ILSdir/styles.htm]
Frank, R., & Livingston, K. (2005). Η μυστική ζωή του δυσλεκτικού παιδιού. Αθήνα: Εκδόσεις Θυμάρι
Vitale, B. (1987). Οι μονόκεροι υπάρχουν. Αθήνα: εκδόσεις Θυμάρι
Βιβλιογραφία:
Felder R.M., Soloman B.A., Learning Styles and Strategies
[http://www4.ncsu.edu/unity/lockers/users/f/felder/public/ILSdir/styles.htm]
Frank, R., & Livingston, K. (2005). Η μυστική ζωή του δυσλεκτικού παιδιού. Αθήνα: Εκδόσεις Θυμάρι
Vitale, B. (1987). Οι μονόκεροι υπάρχουν. Αθήνα: εκδόσεις Θυμάρι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου