“Ένα ποδήλατο που ως επί το πλείστον, εξήρε αγέρωχα τον ενθουσιασμό, έχοντας ως απόλυτη κατεύθυνση την προσήλωση στη φιγούρα και την απόλαυσή της”
Μία ιδέα με πάμπολες παραλλαγές, ενθουσιώδη αποδοχή και εξέλιξη.
Η ιδέα της εκάστοτε παραλλαγής αυτού του τύπου ποδηλάτου, εύλογα παραλληλίζεται με τη φούσκα που σκάει από τα διαρκή τσιγκλίσματα των fan της ποδηλασίας.
Αν η σταθερότερη μορφή στην ιστορία της ποδηλασίας, είναι ανέκαθεν τα ποδήλατα κούρσας (=road), αυτός ο τύπος που ξεχώρισε τη δεκαετία του 50 & 60 στις ΗΠΑ & του 70 στην Ευρώπη - ως
High Riser & Polo Weel στην Αυστρία, Bonanzarad στη Γερμανία, Chopper στην Αγγλία… ήταν το ακριβώς αντίθετο.
Εικάζεται ότι αναπτύχθηκε αυθόρμητα, έπειτα από πρωτοβουλία κάποιων παιδιών που μιμούμενοι τους ενήλικες, πάντρεψαν στοιχεία από τα οχήματά τους με αυτά των δικών τους ποδηλάτων. Έτσι παρουσιάστηκαν ποδήλατα όπου ως τιμόνι είχαν ένα από αυτοκίνητο, μοχλό ταχυτήτων στο πλαίσιο μπροστά από τη σέλα κλπ.
Τον όλο ενθουσιασμό
στις δημιουργίες αυτές, ολοκλήρωνε το μεράκι του εκάστοτε παιδιού και η
κουλτούρα της ανά το κόσμο περιοχής. Διακοσμητικά στοιχεία καλούνταν να
εκπληρώσουν την ευχαρίστηση και να συμπληρώσουν τη δημιουργικότητά τους.
Ενδεχομένως & να προδιέγραφε την εκπλήρωση μιας
ανέμελης φυγής από τα προκαθορισμένα - αντίδρασης
στα πεπραγμένα, ταιριάζοντας απόλυτα στην εφηβική αντίληψη για ανεξαρτησία.
Η κάλυψη αυτών των
αναγκών διόλου τυχαία ταυτίστηκε με ιδιαιτερότητες όπως αυτή της υπερβολικά εύκολης
ανύψωσης του μικρού εμπρόσθιου τροχού, με την όποια δυσκολία εξισορρόπησης που
λόγω μεγέθους αυτός επέφερε.
Το αυξημένο βάρος & η ευαισθησία που εκ τούτου προκύπτει, επιβάλει τη κίνηση σε ήπιους δρόμους, απουσίας έντονων κρούσεων και κραδασμών, εφόσον φυσικά συνεχίσει να χρησιμοποιείται από τον ενήλικα πλέον κάτοχό του! 
Το 1964 κυκλοφόρησε η Fair Lady, η κοριτσίστικη έκδοση της εποχής που ήταν επίσης πολύ δημοφιλής. Χαρακτηριστικό των ποδηλάτων του Schwinn ήταν το κυρτό πλαίσιο, η μεγάλη ομοιότητα με αυτό του beach cruiser & διέφερε αρκετά με τις μετέπειτα Ευρωπαϊκές μεταποιήσεις. Αξιοσημείωτη επίσης η διαφορά διαμέτρου μεταξύ των τροχών, με το πίσω να είναι συχνά μεγαλύτερος τόσο σε διάμετρο όσο και σε πάχος.
Το 1968 παρουσιάστηκε,
ένα μοντέλο αυτού του τύπου με μοχλό αλλαγής ταχυτήτων,
προσομοιάζοντας αυτόν του αυτοκινήτου και του οποίου περίπου 1 εκατομμύριο
μονάδες είχαν πωληθεί έως το 1970. Το επονομαζόμενο Krate κυκλοφόρησε στην
αγορά, έως το 1974, καθότι απαγορεύτηκε από την Επιτροπή Ασφάλειας Καταναλωτικών Προϊόντων λόγω του μοχλού ταχυτήτων του ως αίτιο
πολλών ατυχημάτων!
Αναφορά έγινε και
στις πολλές ανατροπές από την ανύψωση του εμπρόσθιου τροχού και εν γένει από το
1973 η σχεδίαση επηρεάστηκε εκ νέου.
Το 2004 υπήρξε μια έκδοση του Raleigh με βελτιώσεις ασφαλείας ως προς τη θέση του μοχλού αλλαγής ταχυτήτων. (Στη θέση του υπάρχει πλέον μία απομίμηση να υποδεικνύει τη θέση του προϋπάρχοντος μοχλού).
Στη Γερμανία, η Kynast δημιούργησε το
δικό της αντίγραφο του Stingray στο Quakenbrück.
Το έργο υλοποιήθηκε από την εταιρεία Neckermann.
Από το 1968 πωλήθηκαν
με τη ονομασία Bonanza και ουκ ολίγοι κατασκευαστές μιμήθηκαν τη κατασκευή του με
διάφορες παραλλαγές.
Χαρακτηριστικότερο γνώρισμα
των Γερμανικών κατασκευών ήταν το εμπρόσθιο πιρούνι με τα 2 ανενεργά ελατήρια (είχαν διακοσμητικό ρόλο) με το διπλό στήριγμα των 2 εξωτερικών σωλήνων του
πιρουνιού, οι τροχοί όμοιας διαμέτρου σχεδόν πάντα με διαφορετικό πάχος όπου το φαρδύτερο
ελαστικό ήταν πίσω, ταμπουρόφρενα κλπ.
Η μοίρα το ‘φερε και κατά το ξεσκαρτάρισμα της αποθήκης στο
πατρικό μου σπίτι, ξεκίνησα να αναθερμαίνω την απόφαση που υλοποίησα πριν από χρόνια
παροπλίζοντάς το.
Το πόση σκουριά δημιουργείτε κατά την ακινησία μέσα σε μία στεγανή αποθήκη με μοναδική αιτία την υγρασία της ατμόσφαιρας, ήταν κάτι πρωτόγνωρο και το νάιλον που το σκέπαζε μόνο αθώο δε χαρακτηρίστηκε.
Εν τέλει, μετά από το καθιερωμένο ξεσκόνισμα μεταφέρθηκε στη σημερινή μου έδρα
όπου και διαλύθηκε εις τα εξ ων συνετέθη!
Το ιδεώδες για το ξεσκούριασμα των μικρομεσσαίων εξαρτημάτων (μέχρι φτερά και ζάντες), ήταν ένα λευκό ξύδι από σταφύλια με 9% αλκοόλη μέσα σε ένα κλειστό δοχείο. Μία μέρα μετά με ένα απλό σαπούνισμα το μόνο που απέμεινε ήταν μια ελαφριά θαμπάδα & η απαίτηση για γυάλισμα, σε κάποιες περιπτώσεις με ροσέτο & το αντίστοιχο σαπούνι λούστρου - για τα φτερά. Άλλες μεθόδους μπορείτε να επιλέξετε από την ενότητα "Σχετικοί σύνδεσμοι και πηγές", στο τέλος του άρθρου.
Οι δύσκολες
περιπτώσεις με την οξείδωση σε βάθος, (πχ οι σιδερένιες του ζάντες) απαιτούν
λίγο παραπάνω χρόνο και σίγουρα αφαίρεση του προσβεβλημένου υλικού με υδραμμοβολή
- γυαλοχαρτάρισμα - γυάλισμα...
Για όσους ψάχνονται με χρήση εξεζητημένων υλικών, επί του προσωπικού δε δίστασα να δοκιμάσω - παρά τη φαινομενικά απαγορευτική τιμή των 20.00 ευρώ για ένα δίσκο 115mm – μία ανάμιξη ορυκτών λειαντικών ινών και νάιλον με ρητίνη με την οποία έγιναν θαύματα σε εξαρτήματα όπως για παράδειγμα οι βραχίονες στα πετάλια, το τιμόνι, τη Sissy bar…).
Η χρήση μεσαίας συρματόβουρτσας με το τροχό κρίθηκε πλέον άσκοπη για την αφαίρεση της μπογιάς πριν το αστάρωμα, καθότι το δισκάκι αυτό είναι λείανση και γυάλισμα μαζί. Η υδραμμοβολή θεωρήθηκε η ιδανικότερη λύση ως προς το πλαίσιο & τα 25 κιλά της συνήθης συσκευασίας επαρκούν οριακά!!!.
Σε κάποιες ακόμη δυσκολότερες περιπτώσεις - όπως αυτή της σέλας - η μεταλλική άβαφη λαμαρίνα απαιτήθηκε να αντικατασταθεί. Πάραυτα επιλέχθηκε να διατηρηθεί η ίδια ως βάση & να χτιστεί επάνω της μια νέα από ανοξείδωτη λαμαρίνα.
Στη προκειμένη περίπτωση αποσαθρωποιήθηκε από τη σκουριά - τρίφτηκε με απαλή μεταλλική βούρτσα σε αργές στροφές - περάστηκε με 2 χέρια αναστολέα διάβρωσης, 2 χέρια μίνιο και 2 χέρια μπογιάς… δε νομίζω να χρειαστεί να ξαναασχοληθεί κανείς μαζί της.
Εκτός των ζαντών, της Sissy bar και κυρίως της σέλας, όλα τα υπόλοιπα εξαρτήματα είχαν μία επιφανειακή οξείδωση που η εμβάπτιση στο ξύδι για μία ημέρα και ένα γυάλισμα στο δίδυμο τροχό του πάγκου, έφερε ένα καλό αποτέλεσμα.
Πέραν της περιέργειας - πρακτικής εξάσκησης για τριβή με το θέμα - η λύση της αντικατάστασης των προσβεβλημένων έντονα από τη σκουριά υλικών, ως επί το πλείστον συμφέρει ασύστολα από οικονομικής άποψης. Πάραυτα η αγορά ενός κούφιου φ16mm ανοξείδωτου σωλήνα, το κουρμπάρισμά του και η διάτρηση για τις υποδοχές στήριξης, δίνουν ένα στιβαρότερο αποτέλεσμα από αυτόν του εμπορίου – προσθέτοντας βέβαια και επιπλέον βάρος στο ήδη πλεονάζον – αλλά και αναγκαίο εφόσον τα κιλά σας είναι τώρα περισσότερα. Μοναδικό πρόβλημα η χρήση ραουλιέρας & εμπειρίας καθότι το ανοξείδωτο είναι δύστροπο υλικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου